Shkruan Berat Buzhala

Sikur goditja e Besart Celinës në drejtim të portës së Anglisë të kishte qenë vetëm pak centimetra më e ngushtë, ne sot do të kishim qenë duke diskutuar për një triller të futbollit, për nga përmasat të ngjashëm më atë të boksit te zhvilluar në Manila të Filipineve, në mes të Muhamed Alisë dhe Joe Frejzerit, i pagëzuar si Thrilla in Manila.

Kur rezultati ishte 5 me 3 për anglezët, Celina po rrëshqiste poshtë, prej anës së tij të majtë, duke e kërkuar pozitën ideale për të djathtën e tij, në mënyrë që ta tejkalonte Pickfordin, i cili po e përcillte djaloshin e Kosovës se si po lëshohej me shpejtësi në drejtim të qendrës së 16 metërshit.

Prerja që Bersanti i bëri topit, duke ia dhënë një efe alla Coutinho (kur ky ishte në formë e tij më të mirë) ua ndali frymën 30 mijë tifozëve të pranishëm në Southampton, aty ku Kosova po e shkruante historinë e vet me shkronja të arta.

Prej momentit kur 9’shi i Kosovës e goditi topin e deri në momentin kur predha arriti te shtylla e majtë e portës angleze nuk ka zgjatur më shumë se 1 sekond, mirëpo ai rrugëtim i topit u duk i gjatë sa një jetë. Përmbysja e rezultatit prej nga 5 me 1 në 5 me 3 e kishte ndërruar dinamikën e lojës. Dardanët ishin në trans, albionët të hutuar. Vetëm edhe një gol dhe Perandorisë britanike do t’i dridheshin themelet. Për pak. Pastaj një ofshamë e mijëra vetave. Nuk ishte ofshamë e zhgënjimit, ishte e tronditjes, e befasisë, e shpresës dhe fitorës.

Po të kishte përfunduar në rrjet ai top, rezultati do të ngushtohej në vetëm një gol diferencë, lojtarët e Kosovës do të hallakateshin, tifozët e shumtë dhe të zhurmshëm dardanë do të çmendeshin dhe në minutat e mbetura loja do të hapej plotësisht.

Kush do ta kishte besuar që ne do të përjetonim këtë mundësi? Që ne do të bisedonim seriozisht, pra jo llafe fëmijësh, por llafe njerëzisht të rritur që nuk shohin ëndrra më sy hapur, për të marrë një rezultat pozitiv në Angli? Madje e gjithë kjo më katër pesë mungesa të lojtarëve të ekipit të parë të Kosovës?

Mbyllni sytë dhe paramendojeni për një moment Anglinë pa Sterling, Kane, Maguire, dhe nja dy a tre të tjerë, kurse ne me Rashicën, Kolollin, Zenelin, Kryeziun dhe Shalen. Paramendojeni një ndeshje të tillë, ku Anglia i ka të gjitha këto mungesa, Kosova është komplet dhe dhe ndeshja po zhvillohet në Fadil Vokrri?

Nuk jam aspak i sigurt se sa gjatë do të zgjasë kjo ëndërr.

Kjo çfarë po bën Kosova në futboll është në kundërkohë të plotë me çfarë po bëjmë ne si shoqëri. Kosova reale, Kosova politike, nuk ka asgjë të përbashkët me këtë kombëtare. Prandaj, unë frikësohem shumë që episode të këtilla mund të janë të shkurtra, nëse në ndërkohë gjërat nuk ekuilibrohen deri në njëfar mase.

Është e pamundur që një segment i shoqërisë të matët me vendet e ashtuquajtura të botës së tretë, kurse një segment tjetër t’i dal përpara supërfuqive botërore prej pozitave të barabarta.

Shpjegimi i vetëm logjik dhe racional i këtij paradoksi është që Kosova e futbollit nuk ka asgjë të përbashkët me Kosovën tonë, këtë ku ne jetojmë. Jo pse kjo realja nuk do të mund të arrinte gjithashtu gjëra kulmore, por sepse sistemi në Kosovën reale është i korruptuar dhe i rrënuar.

Është i rrënuar në ato përmasa sa nuk jemi në gjendje që ta filtrojmë se çka është e mirë prej çka është e keqe, çka është vlerë dhe çka nuk është.

Kurse këta që i pamë mbrëmë në fushë të gjelbër i janë nënshtruar këtij filtrimi diku tjetër. Deri më tash, falë edhe precedentit të mirë të Fadil Vokrrit, Federata e Futbollit të Kosovës ka arritur që ta mbrojë vetën prej ndikimeve nga jashtë.

Kjo çfarë ndodhi ditëve të fundit, kur një kryetar i një partie politike, Kadri Veseli, mu në mes të fushatës zgjedhore i rrasi duart brenda ekipit, ishte mesazh i rrezikshëm. Nuk guxon të përsëritet më. Me asnjë çmim, me asnjë kusht. Vetëm edhe dy-tri ngjarja të këtilla, kur një kryetar partie, dhe jo çfarëdo partie, rrasët në mesin e lojtarëve dhe të federatës, dhe ky institucion do të kontaminohet pariparueshëm. Tek e fundit, çfarë mund t’i jap një politikan ekipit tonë?

Por te kthehemi në Southampton, atje ku dje rreth 10 mijë dardanë po i jepnin përkrahje të merituar 11 heronjve të tyre.

Për fatin tim të keq, për shkak të trafikut të dendur, unë, bashkë me dy vajzat e mia, u futëm brenda në stadium dy minuta më vonesë. E përjetova një konfuzion të madh kur po i dëgjoja tifozët duke bërtitur ” edhe një, edhe një”. A është e mundur kjo? A është e mundur që në minutën e parë një çmendur i ekipit tonë e paska shtangur Anglinë? Bishën që po i masakronte një nga një ekipet e grupit? U kapa përmes rrethojave të shkallëve dhe u ngrita lart, sa për ta parë fushën. Dëlir në anën e dardanëve. Vërtet kishte rënë një gol. Përqafime të pafundme me njerëz që kurrë nuk i ke takuar. Numrat e biletave nuk po kryenin punë. Askush nuk po i respektonte më ata numra.

“Hajt v’lla jepja ku të mundësh”, ishte ajo çfarë dëgjoje.

Për 95 minuta askush në asnjë moment nuk është ulur. Thirrje të pafundme. Stadiumi në pjesën ku gjendeshin anglezët kishte rënë në heshtje. Ata po na shikonin me admirim derisa po hidhshim thik përpjetë prej gëzimit. Duhej patjetër që t’i shfrytëzonim ato minuta që ishim një golë përpara. Nuk ishim aq të marrë sa të besonim që ky do të mbetej rezultati final. Tashmë anglezët ishin turrur furishëm në drejtim të Aro Muricit. Nga të dy krahët. Ndjeja frikë fizike sa herë që e shihja Raheem Sterlingun kur zhytej në zonën e rreptësisë. Më shumë dukej si pjesëtarë i forcave speciale se sa si futbollist. I tmerrshëm. I pandalshëm. Kërkonte hakmarrje me çdo kusht.

Athua a bëmë mirë që i provokuam të parët? Dukej që do të na shkatërronin. Ne në tribuna po provonim me çdo kusht që t’i ndihmonim djemtë tanë, që dukej që po e kërkonin ndihmën tonë. Pa ne, pa mbështetjen tonë, dukeshin të braktisur. Po përballeshin me Goliatin, në terrenin e këtij të fundit dhe për fatin e tyre të keq ishin ata që provokuan të parët.

Çfarë drame.

Një rrugëtim i rrufeshëm, që nisi me disa ndeshje pothuajse stërvitore me Maltën, Ishujt Faroe, e pse jo edhe me Çekinë, Malin e Zi dhe Bullgarinë, e drejt e në kryeqytetin e futbollit botëror. Në Angli. Nuk ishim të përgatitur psiçikisht për një gjë të tillë. Na u plotësuan dëshirat shumë më shpejt se sa kishim pritur. Ishte një shok i papritur.

Bam.

Bam.

Bam.

Bam.

Bam.
“You are not singing anymore”, filluan të na tallnin pjesa tjetër e stadiumit, kur Aro po i nxirrte topat një nga një prej rrjetës.

Nuk ishte e vërtetë. Ne po vazhdonim të këndonim. Nuk po e braktisnim ekipin tonë. Thjesht nuk dinim çfarë të bënim më tepër për t’i shpëtuar ata nga kjo pusi. Donim disi që t’u thonim atyre që pa marrë parasysh rezultatin, qoftë ai edhe 10 me 1, ne do t’u qëndronim afër, nuk do t’ua kthenim shpinën.

Nuk ishim të sigurt nëse lojtarët tanë e dinin se sa lojal jemi ndaj tyre. Ne e shihnim dhe e ndjenim që ata po jepnin çdo gjë prej vetës së tyre. Ata nuk mund të bënin më shumë se sa kaq. Nga minuta e 35 deri në minutën e 45, plus 3 shtesë, ekipi i Kosovës ishte në knockout. Thjesht, lojtarët tanë, dhe ne si tifozë, kishim nevojë për gongun që të binte, por assesi që të mos hidhej në ring peshqiri i bardhë.

Dhe ai ra më në fund.

Huh.

Çdo gjë dukej sureale. Një pjesë që zgjati 48 minuta, por që u duk sikur një goditje e rrufesë mbi kokat tona. Krenari dhe frikë. Nuk ishte dëshpërim. Ne nuk po dëshpëroheshim me djemtë tanë. Ne po frikësoheshim për ta. Ishte hera e parë që ata u gjetën në një këso stuhie.

Brenda vetës e kisha një dëshirë që pjesa e dytë të mos fillonte fare. Të ndodhte diçka që do ta ndërpriste atë. Nuk isha i përgatitur për më shumë gola. Një gjë e tillë do të na dërmonte gati pariparueshëm.

Sa gola më shumë mund t’i jepnin anglezët e mallkuar? Edhe pesë të tjera? Çka nëse i japin 10? Nuk e dija se çfarë mund të bënte më tepër Challandes.

Lojtarët, përveç shpirtit, e kishin dhënë cdo gjë prej vetës së tyre. Kishin vrapuar, kishin luftuar, por nuk kishte mjaftuar. Edhe ne e kishim kryer detyrën tonë.

Spikeri i stadiumit tha se ekipet do të futeshin në fushë.

Tash Muriqi me shokë do të duhej të shënonin, nëse do të shënonin, në portën e cila ishte shumë afër prej tribunave ku ndodheshim ne dardanët.

A është e mundur a po na bënin sytë?

Bam.

Davidi i vogël i cili doli nga pjesa e parë i përgjakur, nuk po dorëzohej. I lodhur dhe rraskapitur, por i pa frikësuar. Duket sikur djemtë tanë thënë “le të dal ku të dal, ne nuk do të dorëzohemi, pushka top kundërshtarit”.

Ishin 11 gladiatorë që po provonin t’i hiqnin zinxhirët prej këmbëve e tyre. Në ballë të tyre Muriqi, tashmë një legjendë e jona.

Askush që fliste shqip në atë stadium nuk e pranonte humbjen aq të thellë. Ishim më të mirë se sa aq. Këtë e dinin edhe ata që ishin në fushë. Rezultati nuk ishte real. Thjesht i kishin pasur 10 minuta të liga. Edhe Brazili i ka pasur disa minuta të këqija në ndeshjen me Gjermaninë, në botërorin e e vitit 2014. Madje në fushë të tyre. Nëse ata i kanë pranuar 7 gola në një kampionat botëror, duke pasur në radhët e veta lojtarë kulmorë, një tragjedi e tillë mund t’i ndodhte edhe djemve tanë.

Mirëpo jo. Askush nuk ishte i gatshëm për ta ngritur flamurin e bardhë. Gara duhej të shkonte më tej. Duhej të luheshin 90 minuta, pa marrë parasysh çmimin. Kur rezultati u ngushtua në 5 me 2 thash që tash anglezët do të përgjigjeshin sikur në pjesën e parë. Do të na ndëshkonin edhe me pesë gola të tjera. Të gjithë do të qeshnin me ne. Kaq e kishte Kosova, do të thoshin. Paska qenë thjesht një balonë e fryrë dhe asgjë më tepër. Çfarë do të thoshin serbët. Çfarë do të thoshin të gjithë.

Në mendime e sipër, në panik e sipër, Muriqi rraset prapë në zonë të rreptësisë duke e shqyer mbrojtjen kundërshtare. Ishte tepër i fuqishëm që të ndalej ndryshe, përveçse në mënyrë të palejueshme. Rrëzimi i tij në zonën e rreptësisë është rrëzimi më i bukur që e kam parë ndonjëherë. Një rrëzim historik. Një dardan që nuk mund të ndalej.

A është e mundur?

Pjesa e dytë nuk kishte shumë që kishte nisur, kurse Kosova po e ngushtonte epërsinë. Djemtë nuk po e jepnin vetën. Ishin futur në fushë për t’u përballur në mënyrë të barabartë. Flakë për flakë. Anglezët në sulm, tanët në sulm. Këta 11 burra që po luftonin në fushë nuk kishin shkuar në atë ishull për t’u mbrojtur. Për të marrë sa më pak gola. Kishin shkuar atje për të dhënë gola. Për ta shikuar bishën e futbollit botëror në dritë të syrit.

Bam. Pesë me tre. Hohoho.

Loja u hap përsëri. Anglezët në sulm, shqiptarët në sulm. Ata punën e tyre, ne tonën. Kënga nuk pushoi në asnjë sekondë në pjesën e dytë, ne krahun ku ne ndodheshim. Ata shikues anglezë që i kishim afër filluan të na duartrokasin. Filluan të na buzëqeshin. Kush janë këta ballkanas kaq të dalldisur që kanë kaq shumë besim në ekipin e tyre, që nuk dorëzohen, që nuk e braktisin ekipin edhe kur ai po humbet 5 me 1? Kush janë këta?

Lojtarët e të dyja ekipeve tashmë i kishin harruar këshillat taktike të trajnerëve. Po luftonin me duar të lëshuara. Ata një goditje, këta një goditje.

Ata sulm, këta sulm.

Kjo ishte shfaqja më e bukur në jetë që e kam parë. Kjo ishte humbja më e ëmbël e përjetuar ndonjëherë. Ishte një humbje sa 100 fitore. Çdo ekip rritet prej humbjeve të tilla. Çdo ekip i teston limitet e veta në lojëra të tilla. Çdo tifoz e teston lojalitetin e vet ndaj ekipit të vet në momente të tilla. Nuk do të ndodhë shumë shpesh që ta shohim Kosovën duke humbur 5 me 1. Mirëpo ja që e pamë dhe nuk ishte fundi i botës. E deshëm, e dashuruam, edhe në ato çaste. Ashtu qysh e don secila nanë fëmijën e vet në momentet më të rënda. Deshëm t’i rrinim afër. T’i tregonim atyre djemve se asnjë rezultat nuk ishte aq i thellë sa për të na dëshpëruar. Sidomos jo, kur ne e ndiejmë se sa shumë po mundoheshin.

E kam pyetur vetën sa si ishte e mundur që Celina, një djalë i lindur dhe i rritur larg Kosovës, ta dojë kaq shumë vendin e tij. Kam arritur ta shoh trishtimin në sytë e tij kur gjërat po shkonin keq. Si është e mundur që Florent Hadergjonaj ta ndiej kaq shumë vendin e tij? E pashë Florentin duke i thënë shpirtit dil. E pashë edhe Valonin duke luftuar për Kosovën me një pasion të atillë që kurrë nuk ia kam parë në Lazio. Ishin i gjithë grupi që dha çdo gjë prej vetës. Besari i vogël me zemër të madhe që po bënte gjithçka për ta mbajtur mesfushën të organizuar, kur po mbretëronte një kaos total. I kam fshirë sytë prej lotëve kur e kam parë Vedat Muricin që po i ftonte shokët e ekipit të tij që të shkonin në sulm në një betejë epike për jetë a vdekje.

Po bëj gabim të jashtëzakonshëm që po përmend emra të përveçëm. Çdo kush që ishte në fushë dha cdo gjë prej vetës së tij. U bën gabime. Kishte panik. Frustrim. Dramë. Mirëpo këto janë gjëra që ndodhin, sepse po luhej më pasion më shumë se sa me teknikë. Në grackën tonë ra edhe Anglia. Edhe ata në një moment hoqën dorë prej këshillave të trajnerit. Po luhej burrërisht. Po luftohej në çdo cep të fushës.

Sigurisht që nëse goditja e Celinës do të kishte qenë vetëm pak më precize gjërat do të merrnin një kahje tjetër. Mirëpo një rezultat më ndryshe do të ishte i mirë për statistika. Ajo çfarë ne kemi parë mbrëmë ishte përtej statistikave. Ishte sakrificë dhe dashuri për vendin tënd. Nuk ka tabelë për emocionet. Sikur të kishte një të tillë Kosova do të ishte në vendin e parë.

Statistikat do t’i përmirësojmë në ndeshjet tjera.